Er zijn fouten gemaakt bij de Fyra, de snelle trein die Nederland moet verbinden met Brussel. De laatste jaren zijn er wel meer fouten gemaakt. Als het niet een hogesnelheidslijn is dan is het wel de bankenwereld. Iedere keer probeert men met een parlementaire enquête schuldigen op te sporen. Kijk je jaren terug dan kan men grote vraagtekens zetten bij zo’n parlementaire enquête. De aanbevelingen die daarna zijn gegeven, worden zelden opgevolgd. Wat is er dan meer voor nodig?
‘Je hoeft niet te huilen’, zegt zijn vrouw. Haar man zou de ziekenzalving ontvangen, de confrontatie met zijn ziekte wordt hem te machtig. ‘Je hoeft niet te huilen’… Maar hij huilt wel en dat is te begrijpen. Huilen mag, verdriet hebben mag, we hoeven het niet te verdoezelen. Maar er is een groot verschil tussen iemand die maar door blijft huilen en degene waarbij het huilen een keer ophoudt omdat er een ‘verder’ is aan het verdriet.
Blijf in mijn liefde… De katholieke kerk in Nederland heeft een gebedskaart voor deze zondag uitgegeven. Jaar van het geloof, Sacramentsdag… Blijf in mijn liefde. Natuurlijk wordt hier bedoeld dat Jezus dit tot ons zegt. Hij heeft het gezegd op de vooravond van zijn eigen dood, bij het Laatste Avondmaal. Blijf in mijn liefde…
Vader, Zoon en heilige Geest… het kruisteken… het gebaar van sommige voetballers als ze het veld oprennen, maar ook het gebaar van een doodzieke man die bidt op zijn sterfbed. Een rijk gebaar. Wanneer je het gewoon in stilte maakt, bewust. Woorden hoeven dan nog niet eens te klinken, dan weet je wel dat je je als het ware zelf zegent.
Anouk heeft onze natie gered! We tellen weer mee op het internationale vlak. Birds heet het liedje. Vogels vallen van het dak, als druppels regen, geen trots… Ik geloof niet dat de tekst zo geweldig is. Maar wat gebeurt er met zo’n tekst als een Anouk het zingt. Je hebt wel een enthousiaste dame nodig, anders wordt het niks. Een ander voorbeeld: in de kerk van Heeswijk is afgelopen zaterdag een jonge marktkoopman getrouwd.
Mijn oude – al lang gestorven – tante Maria bad om mooi weer voor haar 50-jarig kloosterfeest. Mijn moeder kwaad: ‘Daar bid je niet om, zeker niet als je non bent.’ Waarvoor zou een non dan moeten bidden? Ik kan het mijn moeder niet meer vragen. Zij bidt nu voor mij, bij God. Waarvoor zou ik, zouden wij moeten bidden?
Eind april/begin mei valt er heel wat te vieren. Op indrukwekkende wijze mochten we onze democratie vieren rond een aftredende koningin en het aantreden van een nieuwe koning.
Vandaag herdenken we oorlogsslachtoffers en morgen staan we nadrukkelijk stil bij onze vrijheid. Allemaal dagen waarop we er bij stil staan dat vrijheid niet vanzelfsprekend is. Vrijheid maak je immers met elkaar, ‘vrijheid spreek je af’, zo luidt het motto voor de herdenking van dit jaar.”Waar geen lering wordt getrokken uit het verleden, is de toekomst bedreigd’.
Aan de vooravond van de Bevrijdingsdag van 5 mei staan we stil bij de barbaarse regimes waar mensen nummers werden en mensenlevens niet telden of bewust vernietigd werden. 5 jaar Nazi-Duitse onderdrukking en bezetting. Vele Joodse en andere landgenoten vonden de dood. En telkens weer moeten we ervaren – tot op de dag van vandaag – dat vele slachtoffers vallen omwille van noodzakelijke vrijheid. Vrijheid daar – soms heel ver weg van hier – die bevochten moet worden maar tegelijkertijd voor hier vanwege mondiale verbondenheid en economische belangen. Vrijheid die ons raakt vanwege stromen vluchtelingen die een veilig onderkomen moeten zoeken. Mensen van vlees en bloed die willen leven en liefhebben en spelen en leren, zich ontplooien en een toekomst zien.
Mensen die hier jammer genoeg nogal eens nummers zijn geworden in dossiers en werkloos moeten wachten op administratief beschikken. Op veel plaatsen in de wereld wordt strijd geleverd, sterven mensen omwille van hun en onze vrijheid: relatieve vrijheid hier mag onze ogen niet doen sluiten voor de vele brandhaarden over de hele wereld. Velen snakken er naar dat de macht van angst verdwijnt en de zon van vrijheid weer schijnt.
Ontelbare geallieerde soldaten en talloze verzetsmensen hebben er voor gevochten en zijn er voor gestorven. Hen, en alle slachtoffers met hen en na hen, willen wij gedenken voor God. Dat hun namen onder ons mogen blijven leven.
Op deze bijzondere avond van 4 mei willen we stil worden om te denken aan alle slachtoffers van oorlog en geweld, dat zij niet vergeten worden, voor niets gestorven zijn. Deze avond van 4 mei daagt ons ook en vooral uit het visioen levend te houden: dat vrijheid mogelijk is en blijft en met elkaar gemaakt moet worden . Vrijheid spreek je af indachtig het gezegde: “waar het visioen ontbreekt, verwildert het samenleven van mensen”. Waar het zoeken en in stand houden van vrijheid wordt losgelaten, komt samenleven van mensen onder druk te staan, komt dreiging en dood voortdurend om de hoek kijken.
En vrijheid staat onder druk: over onze nationale en Europese grenzen heen, maar ook in ons land. We gaan er groots op dat we een samenleving vorm hebben gegeven waar nagenoeg alles – moet – kunnen en alles gezegd moet kunnen worden. Maar zouden er ook grenzen kunnen zijn aan die vrijheid van meningsuiting ? Zou zo’n vrijheid een vrijbrief zijn voor belediging. Het visioen moet voor ogen gehouden worden en we mogen het niet
vergeten: “vrijheid spreek je af”.De hele geschiedenis door heeft religie een rol gespeeld bij conflicten en verzoening. We weten hoe religie conflicten kan verscherpen en verhevigen. We weten hoe religieus fanatisme mensen kan verwijderen van elkaar en kan leiden tot daden waarvan de God in wiens naam men dacht te handelen zich wel moet afkeren. Maar we weten ook dat religie mensen kan motiveren al het mogelijke te doen om de obstakels voor vrede en vrijheid te verwijderen en te werken aan verzoening. Met de komst van velen naar hier uit alle delen van de wereld is een veelkleurig religieus palet gegroeid dat vraagt, uitnodigt en uitdaagt om de handen ineen te slaan. Hoe kunnen mensen verzoenend leven samen met anderen, die een andere religie hebben dan de eigen vertrouwde ? Hoe kunnen kinderen leren anderen te respecteren in plaats van te vrezen of te verachten ? Vragen die verlangend uitzien naar
antwoorden, niet alleen in theorie, maar vooral in de praktijk .
We zien hoe vrijheidsberoving, dat zinloos geweld wordt genoemd, her en der de kop op blijft steken. Geweld waarbij plegers in hun drift volledig het zicht verliezen, zowel op zichzelf als op hun medemensen. Van zichzelf en van anderen vervreemd zijn ze niet meer in staat de gevolgen van hun agressie te overzien: zelfcontrole kwijt en geen respect meer voor anderen.
Op deze avond herdenken wij de talloos velen die dichtbij en ver weg gevallen zijn als slachtoffers van grote en kleine systemen, maar ook hen die hun leven gegeven hebben in die grote en kleine strijd.
Aan de vooravond van 5 mei moeten we elkaar willen voorhouden dat wie vrijheid wil vieren naar de eigenlijke bedoeling, zich in herinnering moet roepen dat er een tijd is geweest dat we in alle opzichten onvrij waren onder de druk van boosaardige machten.
“Vrijheid spreek je af”is de paraplu van de herdenking voor dit jaar. Misschien zitten we daarmee ook wel sterk – zonder het te beseffen – bij de kern van wat christenen, joden en Islamieten zo gemeen hebben in wat hun heilige boeken voorhouden: vrij worden van je zelf en van je eigen belang, zodat je gebonden raakt aan wat voor de ander belangrijk is. Pas als het rouwproces afgesloten is, kan een nieuw leven begonnen worden, kan de opbouw
beginnen van een nieuwe fase op weg naar een mens die vrede heeft en vrijheid voelt, op weg naar een land van vrede dat zich kleurt in vrijheid, op weg naar een wereld vol vrede waar kwaad en erger niet meer bestaan. Mogen wij daaraan werken en die vrijheid af
spreken.
Denis Hendrickx o.praem
Abt van Berne
‘Vrijheid spreek je af’, is het motto dat ons vanuit de overheid wordt aangereikt. Is dit zo? Spreek je vrijheid met elkaar af? Natuurlijk moet je je voor vrijheid inspannen. Je zoekt andere mensen op. Er moet overlegd worden. Als er oorlog is vallen er doden, soms heel veel doden. Je kunt dan een wapenstilstand sluiten, maar dat is nog geen vrijheid. Dat zie je in Korea, er hoeft maar iets te gebeuren of een wapenstilstand staat op losse schroeven. Vrijheid is namelijk geen afspraak om wat vijandelijkheden te staken. Vrijheid is veel meer.
Nederland maakt zich op voor de troonswisseling. Een koningslied is bijna gesneuveld, misschien wel omdat je niet met zoveel mensen één lied kunt schrijven. Dat kun je beter overlaten aan een goede tekstdichter. Iets aan een specialist toevertrouwen is ook een hele kunst. Of je het nu hebt over het proces van het maken van zo’n gezamenlijk lied, of de bewogenheid voor koningin Beatrix en de nieuwe koning Willem-Alexander: het gaat steeds opnieuw over hoe je bent als gemeenschap, als samenleving. Mensen zijn niet geschapen om eenling te zijn. Mensen zijn geschapen om samen te leven. En voor ons ligt de bron hiervoor in God…
Op zondag 21 april om zal er een Jubilate-concert gegeven worden in de Abdijkerk in Heeswijk met sopraan Anne-Mieke Post- Smetsers en Ton Harterink die haar zal begeleiden op piano en orgel. Aanvang 16.00u, een vrije gift na afloop wordt op prijs gesteld.
The Lord is my Shepherd A. Dvořák
Voluntary in D J. Alcock (1715-1806)
Ave Maria G. Caccini
Ave Maria F. Schubert
Ave Maria W.A. Mozart
Pie Jesu G. Fauré
Panis Angelicus C. Franck
Song of peace J. Sibelius
Allegro T. Arne (1710-1778)
Think on me anonymus
Come unto Him (Messiah) G.F. Händel
Thy wish M. Khan
The Lord bless you and keep you J. Rutter
Hör mein Bitten F. Mendelssohn-Bartholdy
Bist Du bei mir J.S. Bach
Cantilena J. Rheinberger (1839-1901)
Ich liebe dich L. van Beethoven
Letzte Rose F. von Flotow
Ave Maria F. Tosti
Ruim 10 jaar trekken Ton en Anne-Mieke muzikaal gezien met elkaar op.
Ze vinden het fijn dat ze te gast mogen zijn in de kerk waar Ton zelf organist is.
Ze hebben uiteraard religieus repertoire uitgekozen, aangevuld met enkele muziekstukken, die de afgelopen jaren veel voor hen betekend hebben.
Ton zal niet alleen als begeleider optreden, maar ook als solist bij 3 orgelsolo's van
J. Alcock, T. Arne en J. Rheinberger.
Ton Harterink is geboren in 1939 in Zeddam.
Van oorsprong is hij leraar wiskunde en economie en was hij adjunct-directeur van een scholengemeenschap.
Hij leerde op latere leeftijd orgel spelen en volgde op de muziekschool lessen bij Leo Spoor. Hij deed op het hoogste niveau examen en slaagde cum laude.
Ton is organist in de Bongerd/Cunera en de Abdij in Heeswijk en verder in de parochiekerk te Eerde. Hij is ook vaste begeleider van het mannenkoor NCB. Hij gaf concerten in Schijndel, Sint-Oedenrode en op het orgel van de Sint Janskathedraal in ’s-Hertogenbosch. Verder heeft hij diverse malen meegewerkt aan radio-uitzendingen vanuit de Abdij te Heeswijk.
Sopraan Anne-Mieke Post-Smetsers heeft een klassieke zangopleiding gevolgd bij diverse docenten en studeert nog altijd door.
Zij zingt als soliste en maakt ook deel uit van zangkwartet Double Two.
Haar hart ligt bij de zang. Daarnaast is Anne-Mieke ritueelbegeleidster en Buitengewoon Ambtenaar van de Burgerlijke Stand in Veghel, Uden en op aanvraag ook elders in het land. Sinds 12 maart 2003 zorgt ze professioneel voor een persoonlijke noot in zang en woord bij huwelijken en uitvaarten. Ook verleent zij regelmatig haar medewerking aan concerten en andere bijzondere gelegenheden.
Als zangeres heeft zij een uitgebreid repertoire opgebouwd voor de muzikale invulling van uitvaarten, huwelijken, jubilea en andere vieringen [www.afscheidsdiensten.nl].